Ελλάδα. Μια άρρωστη χώρα σε όλους τους τομείς του
δημόσιου βίου.
Ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Βία, μίση, πάθη,
βωμολοχίες, τζόγος, αδικίες, μιζέρια και δυσωδία.
Είναι ο χώρος εκείνος της κοινωνίας, η πρόσφορη ρωμαϊκή
αρένα, όπου σε μια περίοδο γενικευμένης αναταραχής, επιβιώνουν και ακμάζουν
απίστευτες καταστάσεις και απίθανα πρόσωπα.
Γιατί όμως αυτό το σάπιο κατεστημένο να έχει αποβάλλει
από τους αγωνιστικούς χώρους όλους εμάς
που αγαπάμε τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο;
Γιατί να μην έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά μας να μας
συνοδεύουν στο γήπεδο;
Πολλές και ποικίλες είναι οι αλλαγές και οι ανατροπές που
θα πρέπει κάποτε να γίνουν πράξη για να επιστρέψει πίσω ο υγιής φίλαθλος.
Δεν μπορεί να πληρώνεις εισιτήριο για να κάθεσαι σε ένα
τσιμέντο που είναι έτοιμο για κατεδάφιση. Σε ένα δόντι που έχει σαπίσει κάνεις
εξαγωγή και δεν του φοράς ένα καλούπι, όπως συμβαίνει με τα καρεκλάκια των
ακατάλληλων γηπέδων μας. Είναι αδύνατο να αποδώσουν οι επενδύσεις πάνω σε
χαλασμένα θεμέλια.
Όταν ξεκινά ένα πρωτάθλημα θα πρέπει εξαρχής να έχουν
θεσμοθετηθεί οι κανόνες διεξαγωγής, οι ημερομηνίες των αγώνων, ο αριθμός των
ομάδων που θα προβιβαστούν και θα υποβιβαστούν.
Για να συμμετάσχει μια ομάδα στο πρωτάθλημα, ως ανώνυμη
εταιρία, θα πρέπει να έχει εξοφλήσει τα
χρέη της σε τρίτους, να έχει θετικό κεφάλαιο, οι παράγοντες της να μην
διώκονται ποινικά και να έχουν έστω μια μικρή σχέση με το ποδόσφαιρο.
Δεν μπορεί οι ακαδημίες των συλλόγων να ηγούνται, να διοικούνται
από άτομα που βρίζουν και χειροδικούν σε ανήλικους αθλητές. Σε όλα τα σωματεία
απαιτούνται αίθουσες με θρανία και κατάλληλους δασκάλους για την συνολική
εκπαίδευση των μικρών ποδοσφαιριστών. Η αγωγή θα πρέπει να συμβαδίζει με τις
αρχές του ευ αγωνίζεσθαι.
Η ομαλή διεξαγωγή ενός παιχνιδιού θα πρέπει να είναι
αρμοδιότητα αποκλειστικά και μόνο των ΠΑΕ και της διοργανώτριας αρχής, ώστε να
είναι και υπεύθυνες, σε περίπτωση παρεκτροπών και επεισοδίων. Όταν μια ομάδα
δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια των φιλάθλων στο σπίτι της, στο γήπεδο της,
αν αδυνατεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της, τότε θα πρέπει να αποβάλλεται
από το πρωτάθλημα.
Είναι αδιανόητο σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα να μην υπάρχουν
φίλαθλοι και από τις δυο ομάδες. Η παρουσία της αστυνομίας θα πρέπει να είναι
αν όχι μηδαμινή, τουλάχιστον διακριτική.
Για να γίνει ένα πρωτάθλημα συναγωνισμού και ισότητας, θα
πρέπει να δοθούν ίδιες ευκαιρίες σε όλα τα σωματεία. Η ομάδα που θα ανέρχεται
από την μικρότερη στη μεγαλύτερη κατηγορία θα πρέπει να επιχορηγείται ισάξια με
τον πρωταθλητή, ώστε να έχει το δικαίωμα να γίνει δυνατή και να μπορεί να
κερδίσει ακόμη και τον πρώτο.
Σε κάθε ομάδα να δίνεται κίνητρο για να κατακτήσει τους
βαθμούς της νίκης, ώστε όσο πιο ψηλά τερματίσει, τόσο αυξημένα να είναι και τα
έσοδα από τις χορηγίες.
Η διαιτησία πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από τα όργανα που
την χειραγωγούν. Ένας διαιτητής πριν σφυρίξει θα πρέπει να γνωρίζει ότι η μπάλα
είναι στρόγγυλη και το χορτάρι πράσινο.
Όταν ριζωθεί η δικαιοσύνη και η ισονομία τότε θα
κατακτηθεί η ομαλότητα και το χειροκρότημα, τόσο για τους νικητές, όσο και για
τους ηττημένους.
Αν θέλουμε στα σοβαρά να αλλάξει κάτι, θα πρέπει το
πρωτάθλημα να ξεκινήσει ξανά όταν κτιστούν οι υγιείς βάσεις που προαναφέραμε
και όταν υπογραφούν συμβόλαια ήθους και ειλικρίνειας ανάμεσα στους αρμόδιους.
Μα που ζεις εσύ φαντασμένε, ονειροπόλε,
ρομαντικέ της ασχετοσύνης και της φιλολογίας; Θα μας κράξει με απορία ο
Έλληνας οπαδός.
Πως θα ανάψουν τα αίματα ρε κακομοίρη αν δεν βρίσεις, αν
δεν φτύσεις, αν δεν ρίξεις κάνα μπουνίδι;
Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα αγαπητοί φίλοι. Στην Ελλάδα
της διαφθοράς και της σήψης δεν νοείται ποδόσφαιρο χωρίς στημένα, χωρίς
κροτίδες, χωρίς βεγγαλικά, χωρίς κοτρωνίδια και βιαιότητες.
Το ψαρί βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο λαός, και όσο δεν
καθαρίζει κάτι από ψηλά, θα κυριαρχεί ο «πάτος» σε όλα τα σημεία της μιαρής
κοινωνίας μας.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου