Μοιραία συνέπεια, οι γονείς να θέσουν προτεραιότητες και να "αποφασίσουν" πως το παιδί τους σταματά την ''μπάλα'', προκειμένου να έχουν περισσότερο χρόνο για διάβασμα.
Δηλαδή, επιλέγουν το παιδί τους να χάσει προπονήσεις και μαθήματα ποδοσφαίρου, γιατί για αυτό πρόκειται: για μάθημα.
Μπράβο γονέα, έκανες το "χρέος" σου και επέλεξες την εύκολη λύση, μόνο που οι προπονητές του παιδιού σου μιλάνε για ποδόσφαιρο και όχι για μπάλα.
Όταν αναφερόμαστε σε παιδικές "υποχρεώσεις", η εμπειρία δείχνει "βάρη" εκτός λογικής και επιθυμίας του παιδιού...
Όπως άλλωστε και του "ρόλου" που δεν επέλεξε το ίδιο να διαδραματίσει: ο μεγαλύτερος αδερφός, ο προστάτης του μικρότερου, ή των μικρότερων αδερφών. Ο μελλοντικός συνεχιστής της δουλειάς του "μπαμπά". Κι ακόμη χειρότερα ο εκφραστής των ονείρων των ως γονιών του.
Μια σοβαρή ακαδημία ποδοσφαίρου, όπως είμαστε υποχρεωμένοι ως γονείς να επιλέξουμε αντίστοιχα με τα φροντιστήρια των Αγγλικών, Γερμανικών, Ελληνικών, προσφέρει στα παιδιά μας:
Υγιή σωματική, πνευματική ανάπτυξη. Καλλιεργεί-αυτό κυρίως-τη συναισθηματική νοημοσύνη.
Ενισχύει την ψυχική δύναμη. Τονίζει την έννοια της συνεργασίας, ταυτόχρονα με την έκφραση της πρωτοβουλίας σε ένα σύνολο. Δημιουργεί φιλίες και ανθρώπινες σχέσεις ακλόνητες στο χρόνο.
Αφήστε που στο μικρό αυτό διάστημα της προπόνησης, του αγώνα, σαν φίλτρο, διορθώνονται και τυχόν λάθη, που ως γονείς-άνθρωποι με εργασία και προσωπική ζωή δεν έχουμε το χρόνο να διορθώσουμε.
Δε φταίει το ποδόσφαιρο λοιπόν, αν το παιδί δεν τα πάει και τόσο καλά στο σχολείο.
Άλλωστε, καλός ποδοσφαιριστής είναι αυτός με την πλούσια παιδεία πλέον. Στο 2014 βρισκόμαστε...
Ποιος είπε ότι οι προπονητές επιλέγουν για την ομάδα τους ένα παιδί χωρίς γνώσεις;
Ευτυχώς, γνωρίζω παιδιά που λειτουργούν ήδη ως επαγγελματίες ισορροπώντας ανάμεσα σε σχολικές και εξωσχολικές - αθλητικές υποχρεώσεις και πιθανόν να ευτυχήσουν στο μέλλον, επιλέγοντας τον δρόμο της καρδιάς τους. Ξυπνώντας από τις 6:30 για να είναι συνεπείς στο σχολείο τους και σε όλα όσα έχουν επιλέξει να κάνουν στη μέρα τους
Μην υποτιμάμε τα παιδιά και ας μην αποφασίζουμε ερήμην τους.
Γνωρίζουν καλύτερα τα "θέλω" τους. Τα απωθημένα τους, που δεν είναι "καλή παρέα" για το μέλλον τους, προέρχονται από τις αποφάσεις των μεγαλύτερων τους, που δεν τα άφησαν να ζήσουν το όνειρό τους.
Αυτό ως ενήλικες καλό είναι να το γνωρίζουμε καλύτερα. Ή θα έπρεπε τουλάχιστον να μην το ξεχνάμε. Όπως το ότι η μέρα διαθέτει 24 ώρες και ότι η ζωή είναι μια.
Και πως την ευτυχία την προσφέρουν (και) οι ανθρώπινες σχέσεις. Μια ομάδα ανθρώπων-από δύο και πάνω...
Γράφει ο Δημήτρης Ελευθεριάδης
akadimies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου